day 27,28...29 & 30 September ;)

Μπορεί να σου φάνηκα τελικά λίγο αργοπορημένη, αλλά... ανέβηκαν και οι τελευταίες φωτογραφίες του Σεπτέμβρη! Αν κάποιος θέλει να συνεχίσει το παιχνίδι, μπορεί να το κάνει για τον μήνα Οκτώβρη. Πληροφορίες δες εδώ.

Κι αφού το μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού μου δεν μπόρεσα να απολαύσω αγαπημένα παγωτά, έγινε αγαπημένη συνήθεια το "παγωμένο" γιαούρτι! Κι αν ένα πράγμα "μισώ" είναι να είμαι συνεπής στην ώρα της "αντιβίωσης"...γκρρρ!

Ένα παιχνίδι που παίζω από μικρή είναι αυτό. Βάζεις το θέμα. Βάζεις και τη φαντασία σου να σχεδιάσει την εικόνα. Θέμα: "παράσταση". Ζωγραφισμένη δεξιά και αριστερά από δύο...

Και πες μου... αν δεν είναι καλή πράξη να πλένεις τα πιάτα, τότε τι?

Πριν ένα χρόνο και κάτι μέρες... Εξαθλιωμένη πάνω στο τελευταίο βιβλίο του χρόνου. Σελιδοδείκτες δεξιά και αριστερά, στυλό και μαρκαδόροι. Και μια διάθεση να σου τρυπάει τα νεύρα. Εξεταστική Σεπτεμβρίου. Η τελευταία :)

#FMSphotoaday 

day 25 & 26.....

Η κορνίζα.... των φοιτητικών μου χρόνων, με μια σημείωση που τη κρατά "ζωντανή" :)

Μια μέλισσα κάθεται μόνιμα δίπλα στο γραφείο μου και μου χαρίζει λίγα από τα χρώματά της!!

bbzzzzz....

#FMSphotoaday 

day 19... 24 #photoChallenge

 για κάποιο λόγο -όταν βγαίνει ο ήλιος... με καθησυχάζει! Ρίχνει το φως του σε κάθε σκοτεινό σημείο, κάποια ξεκαθαρίζουν και κάποια άλλα μόνα ψάχνουν τις λύσεις τους. Τις τελευταίες μέρες χρειάζομαι αυτό το φως όσο τίποτα άλλο :)

Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, τα μικρά κουμπιά του κινητού ακολουθούν τις λέξεις που έρχονται να στολίσουν και το τελευταίο λεπτό της ημέρας μου με αγάπη. Με σκέψεις που μπορεί να μην είναι πάντα ευχάριστες όμως καταλήγουν σίγουρα αισιόδοξες.

#FMSphotoaday 

υγ: αν μείνεις για λίγο πάνω στις εικόνες, όλο και κάτι θα έχουν να σου πουν..

day 14, 15, 16...17 & 18!!

και το παιχνίδι συνεχίζεται..

#FMSphotoaday 

day 13: table...

#FMSphotoaday 

day 11: hero -- day 12: together ♥

Καθημερινά πολλοί είναι οι ήρωες -μου.

"...λάθος σου έδωσε το όνομα ο νονός σου.... ηρωίδα έπρεπε να σε πει" 
διάβασα πρόσφατα σε κάποιο βιβλίο.
Φυσικά :) αφού οι ήρωες μου τελευταία στέκονται σιωπηροί μήπως και δεν ακούσουν καθαρά τις οδηγίες γι αυτό που έχουν να βγάλουν εις πέρας. Δεν προσδοκούν, περιμένουν. Καταφεύγω επομένως στους ήρωες που μπορούν σε κάποιο φανταστικό κόσμο να με συνεπάρουν, να με μαγέψουν.

#FMSphotoaday 

υγ: φτάνει που ξέρω πώς υπάρχεις, φτάνει που ξέρω πως με θες...

μου φτάνει μόνο Σ' αγαπάω να μου λες!!!

day 9, 10..

#FMSphotoaday

day 6, 7, 8..

Μικρές συνήθειες μέσα στη μέρα. Κάθε μέρα...

Κάποιες, που χωρίς αυτές δεν ξεκινάει η μέρα, άλλες που κυνηγάει και εκείνες που γίνονται απαραίτητες!

Στην κορυφή...

Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο μαγικά σε κάνει να νιώθεις η Σαντορίνη!

Κάθε φορά που ξεκινάμε αυτό το "μονοπάτι", κάτι μέσα μου λατρεύει αυτή τη πόλη!

#FMSphotoaday 

Day 5: bright!!

#FMSphotoaday 
Κάπως έτσι βρίσκει τη μορφή της μες το μυαλό μου η "ελπίδα". Από κάπου σκάει.
Μέσα σε ένα βαρύ τοίχος, υπάρχουν μικρές μικρές χαραμάδες έτοιμες να δείξουν το δρόμο..
Είμαι βέβαιη!!

day 4: in my mailbox...

#FMSphotoaday

...κι εσύ φαντάσου πως είναι από εκείνα τα μικρά τετράγωνα ξύλινα σπιτάκια, που στηρίζεται απροσδιόριστα σε ένα ψηλό κοντάρι. Κάπου στη μέση του πουθενά, μέσα σε μια καταπράσινη αυλή.

Ο,τι κι αν είναι, ανοίγοντας το... πότε βρίσκεις "γράμματα" αγάπης και πότε απλές υπενθυμίσεις. Καρδιές και λέξεις από αγαπημένους...

Αυτό είναι το e-γραμματοκιβώτιο μου!

Day 1,2,3....

Σύμφωνα με το παιχνίδι, η κάθε μέρα έχει το δικό της φωτογραφικό θέμα.

Μια δική της ξεχωριστή στιγμή. Όποιος συμμετέχει πρέπει οπωσδήποτε να αφήσει τη φαντασία του... ελεύθερη ;)

Μιας κ αυτός ο μήνας ξεκίνησε με "αγάπη", δεν θα μπορούσε να μην "ανοίξει" και το παιχνίδι με αντίστοιχη φωτογραφία. Με ένα φιλί....

*αφιερωμένη στον μπαμπά μου.

Θα μπορούσα όλη μέρα να περπατάω σε αυτά τα στενά σοκάκια. Όλη μέρα να στέκομαι σε μια γωνία και να τα φωτογραφίζω. Να παίρνω λίγη από την κομψότητα τους. Να τη κάνω έμπνευση. Δημιουργία...

#FMSphotoaday 

Φωτογραφική πρόκληση...

"Σου αρέσουν οι αναμνήσεις?" με ρώτησαν κι αμέσως με ένα κλικ και μια αυθόρμητη πόζα είχα μία γλυκιά ανάμνηση!

 

Μικρή, πίσω από τις ευχάριστες πόζες, εκείνες που γέρνεις λίγο το κεφάλι από τη μία, ενώ το πόδι σου στρίβει με νάζι από την άλλη και υπόσχεσαι να μείνεις σε αυτή τη στάση μέχρι να βγει "το πουλάκι" υπήρχε πάντα ένα μυστικό. Μια μπατονέτα, ένα αρκουδάκι, η αγαπημένη Barbie ή το χέρι κάποιου. Ποτέ και πουθενά μόνη. Χωρίς αυτό δεν γινόταν τίποτα. Ούτε μια ματιά στο "πουλάκι" ούτε ένα -γεια! Μεγαλώνοντας όμως αυτό κάπως άλλαξε...

Μπροστά στον "φτωχό" φακό μου, μπορεί να μεταμφιεστεί ως έργο τέχνης... το καθετί. Μπορώ να πάρω θέση δίπλα σε ένα αδιάφορο πορτατίφ, ή σαν μια κουκκίδα σε ένα αξιοθαύμαστο τοπίο να σιωπήσω. Να αφήσω την εικόνα να κάνει τη δουλειά της. Να μαγέψει... Να σου φωνάξει πόσο ωραία πέρασα. Πόσο αγάπησα. Να βρει τις λέξεις μόνη της. Να γίνει μια ανάμνηση με άλλες χίλιες που δεν ξέχασα ποτέ. Γιατί μια λέξη μπορεί να αλλοιωθεί σε βάθος χρόνου. Μια εικόνα όμως θα γίνει ανεκτίμητη, όταν θα έχει ξεθωριάσει.

Ήθελα μια αφορμή να αρχίσω ξανά να βλέπω τα πράγματα γύρω μου διαφορετικά. Και τη βρήκα!

Κάνε κλικ στην "πρόκληση" του Σεπτέμβρη. Τύπωσε στον φακό σου την φωτογραφία της ημέρας σου. Και βάλε κι ένα hashtag: #FMSphotoaday. Αυτό ήταν....

Μέχρι την άκρη του κόσμου*

"....είναι διατεθειμένη (η καρδιά) να σ αγαπάει, ακόμα κι αν πας στην Αλάσκα να σκάβεις τους πάγους για να βρεις μαμούθ!" 

....ακόμη κι αν πήγαινα στην Αλάσκα μαζί με τα μαμούθ, θα σου ζωγράφιζα τα πιο όμορφα αστέρια, τις πιο κόκκινες καρδιές, θα αποτύπωνα έντονα τα πιο γλυκά φιλιά...

θα πόζαρα για τις πιο χαρούμενες φωτογραφίες, θα σου έγραφα τα πιο τρελά γράμματα και βάζοντάς τα όλα σε έναν λευκό φάκελο γεμάτο γραμματόσημα με μαμούθ, θα στα έστελνα όπου κι αν ήσουν εσύ!

*εγώ θα σ αγαπώ! ;)

*θα σε έχω όπως θέλω εγώ...

......μόνο για λίγο κάθε βράδυ, ακουμπώ τη "μορφή" σου δίπλα στο μαξιλάρι μου. Και ηρεμώ...
Την προτρέπω να ξαποστάσει. Σαν μια φορεσιά που την αφήνεις να πέσει απαλά στα πόδια σου. Δεν σε σκέφτομαι πια. Δεν με βαραίνει η σκέψη σου. Τώρα, λέω... αρχίζουν τα όνειρα. Εκείνα που δεν φαντάστηκα ακόμη. Πριν κοιμηθώ, -υπόσχομαι! αύριο (πάντα) να έχω πιο όμορφα λόγια να σου πω. Να μου ζωγραφίσω ένα χρυσό στέμμα, ένα μεγάλο χαμόγελο και να είμαι εκείνη που θα σου έχει φυλάξει μια αγκαλιά. Να είμαι εκεί για σένα.

Κι εσύ θα με παρακολουθείς, όπως λες... να βυθίζομαι σε "αλλιώτικες" εικόνες.
Καληνύχτα ♥

αποδεδειγμένα...

"Το σώμα χρειάζεται τον εξαναγκασμό,

ενώ την ψυχή...

πρέπει να την πείσεις!" Σωκράτης

Αν ήταν όλα αλλιώς..

"Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας... Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει... Αν στην προβλήτα μάς περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα, όλοι αυτοί που αγαπήσαμε... "

*απόσπασμα από το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη "αν ήταν όλα αλλιώς"

Θα 'σαι για πάντοτε... το καλοκαίρι μου!

Χίλιες δύο λέξεις δεν αρκούν να περιγράψουν το σκηνικό του πιο τέλειου καλοκαιριού. Αυτού που για πάντα σαν τατουάζ θα χαραχθεί βαθιά πάνω σου. Που την πιο δύσκολη στιγμή βγάζεις απ'το ασφαλές τσεπάκι της τσάντας σου κάθε ...άλλη φορά για να χαμογελάσεις, να σου υπενθυμίσει πώς ήταν και πόσο ακόμα μπορεί να γίνει. Θες λίγο ο υπέρλαμπρος ήλιος, το δροσερό αεράκι που σε χαιρετά από τα σοκάκια κάποιου μικρού νησιού, ή το αέρινο φανελάκι που χωρίς δεύτερη σκέψη και σήμερα φόρεσες. Θες η καλοκαιρινή περιπέτεια ενός ιδανικού έρωτα, οι βόλτες χωρίς προορισμό στις αμμουδιές και οι σταγόνες από καρπούζι που στάζουν πάνω στο ροζουλί καυτό σορτσάκι σου... ή αυτό το διαφορετικό που και φέτος θα ανακαλύψεις να κάνεις.
Ο,τι κι αν σκέφτηκες, είμαι σίγουρη ότι και εσύ, θα κρυφοκοιτούσες συχνά εκείνη την αυθόρμητη φωτογραφία που αν και βρίσκεται σε κάποιο φάκελο με χιλιάδες... ή εκατοντάδες άλλες, για σένα είναι ξεχωριστή. Γιατί θα είναι για πάντοτε το καλοκαίρι σου!!!


*μέσα σε αυτή την μικρή φωτογραφία, μέχρι να έρθει η επόμενη, θα χωράω για καιρό το δικό μου καλοκαίρι με τις δικές του ωραίες στιγμές που πέρασαν και που με κάνουν να υπόσχομαι πώς θα προσπαθώ να τις "φρεσκάρω" με νέες!
**λίγο νωρίς θα μου πεις, αλλά μου "εκμυστηρεύτηκε" κάποιος ότι... την κατάλληλη στιγμή τη φτιάχνεις μέσα σου!


Τα φιλιά μου σε όλους!

spring..time!

 Σήμερα, βγαίνοντας προς το παράθυρο αναφώνησε γεμάτη ενθουσιασμό "Αχ! επιτέλους, άνοιξη!"το είπε σαν να άνοιξε μαζί και η καρδιά της.. σαν να ανακουφίστηκε.

Δεν της πήρε πολύ να ετοιμαστεί, αφού φόρεσε ότι πιο χρωματιστό στάθηκε μπροστά της. Πέταξε πίσω όλα εκείνα τα μαύρα, γκρι και πλεκτά καλτσάκια αλλά και τις μουντές διαθέσεις που την κρατούσαν μακριά από το να σκεφτεί τι είχε αφήσει για λίγο στην άκρη. Κοίταξε το πρόσωπο της στο καθρέφτη και με τη πρώτη γκριμάτσα, που συνήθιζε να κάνει πριν βγει έξω, χαμογέλασε ευχαριστημένη πια. Κάποιος της έκανε χάρη.

Βούτηξε με φόρα τα χέρια μέσα στο βαθύ γυάλινο μπολ με τη χρυσόσκονη που της είχε χαρίσει η θεία Μέλη. Πάντα της έλεγε να έχει ένα τέτοιο δίπλα, για τις ώρες εκείνες που δεν θα άντεχε να "ζωγραφίζει" μόνο με κάρβουνο. Δεν ήξερε τι ήθελε να πει.. όμως την άκουγε προσεκτικά γιατί όπως τάχα της έλεγαν "η θεία σου έρχεται από άλλο κόσμο. δικό της" και της άρεσε. Δημιουργούσε ένα μυστήριο στη παιδική της φαντασία.

 

Τώρα είχε καταλάβει το "γιατί".... και δεν την ενδιέφερε ακόμα κι όταν της έλεγαν με ύφος "σαν τη θεία σου και εσύ... ονειροπόλα".

Σαν να μην μπορούσε κάποιες μέρες να βουτήξει τα χέρια. "Κι αν λαμπυρίσω πολύ και με πάρουν χαμπάρι;" σκεφτόταν... και δεν το άνοιγε, μη ξεμυτίσει ούτε μια "λάμψη". Οι άλλοι έφταναν μέχρι εκεί που για εκείνη ήταν λίγο. Έτσι έλεγε για να "χαϊδέψει" τον εαυτό της, όταν ένιωθε ότι ξέφευγε.

Τώρα όμως μπορούσε. Με φόρα τράβηξε τη κουρτίνα να δει ωραία τοπία που σαν κορνίζα τα στόλιζε το μπαλκόνι.

Η άνοιξη πάντα την έκανε να κοιτά πέρα από τα συνηθισμένα, να χαμογελά και να πιστεύει περισσότερο ότι όλα θα πάνε καλά. Να βγάζει απ'τα κουτιά τις πόζες που έπαιρνε στα κρύα ακόμη νερά και να περπατά σε παραλίες που δεν είχε δει καλά ο ήλιος. Με πιο σφικτές αγκαλιές σε παγκάκια και "βολικά" γρασίδια να απολαμβάνει τη παρέα ενός ηλιοβασιλέματος και με το πιο μεγάλο χαμόγελο να καλωσορίζει μια νέα εποχή.

Αφού ξεσκόνισε και τον τελευταίο λόγο που είχε για να χαίρεται με αυτή την αλλαγή... σαν κάτι να καθάριζε ο,τι μέσα της ήταν ταλαιπωρημένο, περπάτησε έως την άκρη του μώλου. Εκεί που μαζεύονταν μικροί με τα ποδήλατα για να φάνε τα πρώτα παγωτά. Τώρα έδωσε ραντεβού μόνο με  αναμνήσεις. Ευχήθηκε τίποτα να μη τη κάνει να αφήσει ξανά πίσω της, ο,τι είχε υποσχεθεί ότι θα συμβεί τότε μπροστά σε όλους και κρυφά μέσα της. Όσα με τα χρόνια έκλεινε σε σφραγισμένα κουτάκια. Αυτά που δεν ήξερε αν ακόμα υπήρχαν και που τώρα δεν την ένοιαζε. Θα έφτιαχνε απ΄την αρχή καινούρια.

 

Αν την έβλεπες από μακριά θα απορούσες. Κάποια στιγμή θα χαμογελούσε και κάποια άλλη θα κουνούσε τα χέρια σαν να ήθελε να χαλιναγωγήσει κάποιον. Την ατίθαση σκέψη της. 'Η εκείνη που δεν την άφηνε να σκέφτεται... το αδύνατο.
Εκείνη όμως που για λίγο θα έπειθε να κάνει τα στραβά μάτια.

Ένωσε τις παλάμες και τις γέμισε με δροσερό νερό και ύστερα πάλι το πέταξε μακριά. Κλωθογύρισε στο μυαλό της όσα θα ήθελε να βρουν το λιμάνι τους, όσο κι αν οι συνθήκες τα έστελναν αλλού..

 

Όταν βράδιασε, όσο κι αν ένιωθε τον αέρα να κρυώνει γύρω της, ήξερε. Είχε βουτήξει για τα καλά στην ανέμελη πλευρά της!

...για όλα όσα μου έχεις χαρίσει!

--Δεν το μοιράστηκε, ούτε εκείνη τη στιγμή ούτε μετά. Απλώς έκλαιγε βουβά μέχρι να περάσει. Πήγε σπίτι τρέχοντας και όταν έφτασε μόνο τότε έκλαψε. Μπήκε με μια κίνηση κάτω απ'τις κουβέρτες, να κρύψει το θυμό που είχε ανακατευτεί με λίγο πόνο και στεναχωρημένα "γιατί"!--

Εσύ ίσως να βλέπεις μόνο το δώρο έτοιμο και λαμπερό, στολισμένο με περίτεχνες κορδέλες και φιογκάκια. Που αν μη τι άλλο είναι καλά συσκευασμένο με μπόλικη αγάπη και έρωτα. Αν άνοιγες το περιτύλιγμα όμως, ίσως να καταλάβαινες πόσο δύσκολο είναι να χωρέσει σε αυτό το κουτί. Θέλει μαεστρία, υπομονή και ακούραστη θέληση. Να τραβάς από εδώ, να πάει να σχιστεί από εκεί. Να το βάζεις ίσια και να γέρνει από τη μια. Ζόρι. Πολύ πιθανό να παρατηρήσεις τα "σακουλιάσματα" που τοποθετώντας λίγα στρας και ένα σωρό καραμέλες, δεν φαίνονται με τη πρώτη. "Ευτυχώς" σκέφτομαι, "που το δώρο από μόνο του είναι υπέροχο". Που μόνο ένας μοναδικός παραλήπτης το γνωρίζει. Για όλους τους άλλους είναι απλώς εύκολο να χωρέσει παντού..

Και όταν πια το στριμώξεις, δεν θα σου αντισταθεί. Σαν να μη θέλει να δείξει το άγχος σου μέχρι να το φτιάξεις όσο πιο όμορφο γίνεται. Άμεσως καταλαβαίνεις ότι είναι για καλό. Μη τα σκαλίζεις. Τότε ανοίγεις άλλη μια αγκαλιά και με ένα χαμόγελο συνεχίζεις να το στολίζεις χωρίς σταματημό...