...απλώς Μονοτονία!

"Μονοτονία" Κωνσταντίνος Καβάφης

Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί...

Θα γίνουν τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι
η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν!

Μήνας περνά και φέρνει άλλο μήνα
Αυτά που έρχονται, κανείς εύκολα τα εικάζει,
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα...

και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει!

Αγαπώ Καβάφη!

Το συγκεκριμένο ποίημά του, έτυχε να το διαβάσω σε μια συνέντευξη ενός αγαπημένου μου ζωγράφου που του είχε αφιέρωμα.
Σαν να διάβασε τις σκέψεις μου. Στάθηκα να το κοιτάζω κάποια λεπτά. Να το αποστηθίσω. Να το κάνω δικό μου!

Ο,τι και να γράψω για να "συνοδέψω" αυτές τις στροφές, θα είναι λίγο. Κι είναι τόσο απλές.

Με πιάνει μια θλίψη. Ενώ μπορούμε να αλλάξουμε πολλά, η μονοτονία δεν παύει να υπάρχει ακόμα και τότε.

Προσπαθείς να γεμίσεις τη μέρα, το μήνα, τη ζωή σου με πράγματα που σου αρέσουν και σε κάνουν να νιώθεις ικανοποιημένος για τις στιγμές που πέρασαν και τελικά τι συμβαίνει;;;

καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει!!!

*Αφιερωμένο στον δημιουργικό μου φίλο Π.  ;)

Από το μπλοκ... στο μπλογκ!

Μικρή της άρεσε να ζωγραφίζει. Ζωγράφιζε, εκτός από το μπλοκ.. τις κούκλες, τα ρούχα, τους τοίχους και τα χέρια!

Όταν έμαθε και να γράφει ήταν το καλύτερό της. Πήγαινε σε οποιαδήποτε γωνία και άκρη του σπιτιού και έγραφε κρυφά με τα σκαλικατζούρια της όλα τα ονόματα της οικογένειας.

Κρατούσε και ημερολόγιο. Έγραφε τραγούδια με τις φίλες της, ποιήματα δικά της και το καθημερινό πρόγραμμα. Μερικές φορές έπεφτε στα χέρια της μεγαλύτερης αδερφής της που μαζί με τις φίλες της γελούσαν και κορόιδευαν "το μικρό" που έγραφε ασυνάρτητα. Σταματούσε να γράφει τότε ή άλλαζε κρυψώνα και πάλι από την αρχή.

Καθώς μεγάλωνε, μια μέρα "μουτζούρωσε" ένα νέο σημειωματάριο και ξαναθυμήθηκε πως ήταν να σημειώνει ό,τι της κατέβει..

Δεν κράτησε για πολύ αυτό, αφού πάντα νόμιζε πως το να έχει ένα μικρό χώρο να εκφράζεται δεν την βοηθούσε να "απλώνει" τη σκέψη της και εκείνη να τεντώνεται με την ησυχία της. Ήθελε να κινείται ελεύθερα, χωρίς περιορισμούς.

Ύστερα από μερικά χρόνια έγραφε σε κόλλες, αφού δεν την ενδιέφερε πια να έχουν ένα ωραίο δερμάτινο ή χρωματιστό εξώφυλλο οι σκέψεις της.

Αυτό που παρατήρησε μετά από καιρό, ήταν πως πλέον τα γραπτά της απευθύνονταν σε κάποιον, δεν ήταν απλώς σκέψεις, αλλά γράμματα. Οι παραλήπτες φυσικά "φανταστικοί", που ποτέ δεν έλαβαν ούτε ένα.

Όσο περνούσε ο καιρός εκμυστηρευόταν παράπονα, φόβους, έρωτες, αλλά και όπως πάντα τα "φουσκωμένα" όνειρα της! Όλα κρατημένα σε ένα κουτί, άλλα σκισμένα για να μη δει ξανά τι ακριβώς έγραφε και άλλα καλά φυλαγμένα να τα θυμάται. Τον τελευταίο χρόνο, αφού άφησε τα χαρτιά, θα τη δείτε να κυκλοφορεί πότε αργά και πότε γρήγορα, με την ταυτότητα "lounita με δύο αστεράκια".

Ύστερα από πολλά χρόνια ξαναέγραψε πάλι πέρσι τέτοια μέρα. Πάτησε ξαφνικά Δημιουργία Ιστολογίου καιιιι... διαβάζεις τώρα τα "ασυνάρτητα" της εσείς ;)

*στην αρχή ήταν περίεργο το συναίσθημα να διαβάζει ο καθένας τις μέχρι πρότινος κρυφές σου σκέψεις, όπως και να σου αφήνει σχόλια ενώ δεν γνωρίζει τι ακριβώς έχει συμβεί. Στη συνέχεια μου άρεσε που προσπαθούσε να με καταλάβει. Αυτός ο χρόνος που αφιερώνεις για να μάθεις κάποιον... που μπορεί να μη δεις ποτέ από κοντά.
Αλλά είναι ο άγνωστος κρυφός ή ο Ιδανικός Αναγνώστης που χρειάζεσαι. Αυτός που θα μείνει γιατί ένιωσε κάτι σε σένα, όχι γιατί πέρασες κι εσύ από εκείνον. 

**θέλω να ευχαριστήσω πολύ όσους έρχεστε τακτικά, αλλά και εκείνους (που ίσως να μην το δουν ποτέ) αλλά κάποια στιγμή έχουν σταθεί για λίγο εδώ. Είναι σαν να πηγαίνεις σε πάρτυ. Κάποιοι γνωρίζονται καλά και κάποιοι άλλοι όχι. Εσύ εκεί ψάχνεις με ποιον θα "μοιραστείς" τις σκέψεις σας μέχρι να επιστρέψεις πάλι σπίτι. Σε αυτό το "πάρτυ" με συνόδευσαν απ'την αρχή η spitha και ο "δι-άσημος"(έκλεισε το μπλογκ του). Νιώθωντας έτσι να ισορροπώ. Δύο άνθρωποι που με γνωρίζουν χρόνια και με μαθαίνουν τα τελευταία. Η παρέα αυτή συμπληρώθηκε στο φορουμ! όπου μπήκα για να μάθω αυτά που δεν κατάλαβα.

***Χαίρομαι για όλα αυτά. Ήταν κάτι που τελικά χρειαζόμουν. Δεν ξέρω γιατί τόσα χρόνια αρνιόμουν ή δείλιαζα να κάνω.
Κάποιες φορές περνά απτο μυαλό μου να αφήσω τη Λουνίτα πίσω μου. Είναι όμως η "ασφάλεια" μου ακόμη για τον "κόσμο" αυτό, που δεν ξέρω καλά.

Δανείζομαι από τη σπίθα το τραγούδι μιας ανάρτησής της:

Open up Open up you know that you can,

The key is inside you to open your mind..
Open your thoughts and don't stay behind!

we all have..

και ποιος δεν έχει μυστικά?

Αυτές τις μέρες παιζόταν ένα παιχνίδι στην μπλογκογειτονιά τα: "7 μυστικά"

Βέβαια ό,τι γράφω εδώ, θεωρούνται για κάποιους άλλους (έξω από εδώ) μυστικά.

Όπως και όποια καινούρια πληροφορία, για σας είναι κάτι σαν μυστικό!

Οπότε, πώς να χωρίσω τα μυστικά από αυτά που είναι απλώς πράγματα που δεν ξέρετε για μένα;;;

Σκέψου δηλαδή να μου έβαζαν τίποτα πιο δύσκολο.

1# Οταν ήμουν πολλή μικρή είχα τη συνήθεια όποια ώρα σηκωνόμουν να πίνω νερό. Επειδή όμως δεν έφτανα τη βρύση (χιχι άκου εκεί δεν έφτανα!) πήγαινα στους γονείς μου. Μια φορά όμως τους "έπιασα" (!!!) ενώ ζητούσα επίμονα να πάει κάποιος να μου ανοίξει τη βρύση. Τις επόμενες μέρες έλεγα σε όλους ότι τους είχα δει "σαν κουβάρι"
2# Κάποτε έπαιζα μπουζούκι μεγάλο βάρος.
3# Πριν 3χρόνια περίπου είχα κλειστεί στο ασανσέρ του Μαρινόπουλου για 1μιση ώρα.

4# Δεν χτενίζομαι συχνά, επομένως οι δύο "τζίβες" που έχω στα μαλλιά από τον περασμένο Ιούλιο είναι απόλυτα συμβιβασμένες!

5# Πάλι, όταν ήμουν μικρή για να μη βάλω στον μπαμπά μου να φάει το μεσημέρι, έκανα πως κοιμάμαι και τις περισσότερες φορές, τελικά -κοιμόμουν-
6# Είχα ρίξει ένα παπάκι μέσα στο συντριβάνι για να δω αν θα κολυμπήσει. Όταν το έβγαλα, δεν ήταν πια το ίδιο. κλαψ.
7# το πιο σύνηθες αλλά και το πιο "κρυφό" μου μυστικό..

Σας μυστικο-ΦΙΛΩ!