Άγια νύχτα.. σε προσμένω!

το δεντράκι που στόλισα και φέτος!

Είχα πει ότι αυτά τα Χριστούγεννα θα ήταν διαφορετικά. Όμως αν και ίδια με πολλά άλλα, είχαν ξανά ξεχωριστές στιγμές χαράς. Όταν συναντιέσαι με ανθρώπους που αγαπάς πραγματικά, γεμίζει η ψυχή σου... ηρεμεί! Συχνά σχεδιάζουμε να κάνουμε αυτό και το άλλο και το παρ'άλλο, όμως τελικά όλα πρέπει να τα αφήνουμε στη τυχαία απόφαση που πήρα εχθές και αυτή που ίσως να πρέπει να πάρω αύριο και μεθαύριο.

Για μένα τα Χριστούγεννα είναι γιορτή με τις πιο όμορφες αναμνήσεις που ποτέ δεν θα ξεχάσω και πάντα θα τις αναζητώ όταν χρειάζεται.


Μερικές φορές μάλιστα εύχομαι να ήμουν μικρή. Να περίμενα τη barbie κομμωτήριο ή αυτή που πηγαίνει συνέχεια σούπερ μάρκετ. Να βγαίνω στη βεράντα και να κοιτάω ψηλά για να δω αν προσγειώθηκε στη καμινάδα ο Άγιος Βασίλης. Να τρώμε γεμιστό κοτόπουλο γρήγορα μήπως και κόψουμε νωρίτερα τη βασιλόπιτα και συμβούν και όλα τα υπόλοιπα πιο γρήγορα. Τα μπισκότα να στέκονται μπροστά στο τζάκι με γάλα και καρότα. Να έχω αυτή τη λαχτάρα να ξυπνήσω και να δω αν μου έφερε το παιχνίδι που του είχα ζητήσει κάτω απ'το δέντρο ή στο προσκέφαλο μου και να δω τα μπισκότα μισοφαγωμένα, μιας και ο Άγιος δεν προλαβαίνει να τα φάει ολόκληρα. Όπως μου έλεγε η μαμά μου. Να τους βλέπω όλους πιο αγνά... πιο χαρούμενους!


Εύχομαι να σας βρει η νέα χρονιά με υγεία και αγάπη :)

call me...

Τα τελευταία χρόνια που ζω μακριά από τους αγαπημένους μου ανθρώπους έχω διαπιστώσει πολλές φορές πόσο μεγάλη είναι η δύναμη της φωνής. Πόσο μάλλον όταν αυτή έρχεται από ένα άψυχο κουτί... που ίσως παίρνει μια βαθιά ανάσα ζωής έτσι. Ένας ήχος που όλα τα ηρεμεί, όταν έχεις την ανάγκη κάπου οικεία να πεις αυτό που κάποιοι άλλοι δεν θα καταλάβαιναν. Να γεμίσει ακόμα, τις πιο βαρετές σου μοναξιές με την αίσθηση μιας δεύτερης κούπας καφέ δίπλα σου... 

Πέρσι τη χρειάστηκα περισσότερο από ποτέ...

πάνω που ένιωθα πως δεν μπορώ να κολυμπάω άλλο και λίγο πριν "βουλιάξω", άκουγα την πιο λατρεμένη φωνή. Εκείνη που οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ήταν εκεί, που ανέβαζε τους χτύπους της καρδιάς μου και υπέμενε.

Ακόμα την ακούω. Ακόμα ανεβάζει τους χτύπους και δείχνω υπομονή και επιμονή σε αυτή την αγκαλιά που.... ακόμα είναι μακριά! γιατί αξίζει....

"κ όλο λέω πως θα αντέξω....

....ντύνομαι και βγαίνω έξω"

Σήμερα μια πολλή άσχημη μέρα, μετά από τόοοοσο καιρό... ηρεμίας. Όλο λέω ότι έχω φτάσει στα όρια της αντοχής μου, αλλά μάλλον αυτή θέλει διαρκώς να με εκπλήσσει! Και δεν θα κάτσω να σου κλαφτώ 'αγαπητέ περαστικέ'... γιατί σε λίγο σκοπεύω να παίξω στη παράσταση: "δεν τρέχει τίποτα"

χωρίς λόγια*

*μόνο αφιερωμένο (ξανά...)

....και όπως θέλω θα ντυθώ!

Ξέρεις κάτι;

Θέλω να υποδεχτώ τον χειμώνα. Μέσα σε μια σκόνη μιζέριας και ανασφάλειας, θέλω να ορκιστώ πως τίποτα δεν θα μου χαλάσει τη διάθεση... μα φοβάμαι μήπως μέχρι το πω, πέσουν οι μάσκες.

Να φορέσω τα καλά μου και ας μην πάω κάπου επίσημα, αρκεί που θα είναι κάποιος εκεί, που του έχω εμπιστευτεί τη χαρά και την αισιοδοξία μου. Αυτή που έχει μείνει. Να με περιμένει και να ακουμπήσει το χέρι, να στηρίξει όλα τα άσχημα, τα όμορφα να μπορώ να τα αφήσω στη τύχη....
Διαβάζω εδώ και εκεί και δεν μπορεί ....κάπου λέω, θα βρίσκεται μια έντιμη υπόσχεση. Μένω μόνο στις σελίδες εκείνες που σε συμβουλεύουν "πώς να υποδεχτείς ομαλά τον δύσκολο χειμώνα" (και όχι απο πλευράς "μέτρων") 

Να πάρεις αυτό και το άλλο, να μάθεις την τέχνη του αναγκαίου πια "do it yourself" και να ετοιμάζεις που και που μια κούπα ζεστό καπουτσίνο που θα πίνεις με δύο ή με τρεις καλές σκέψεις, αν όχι με την παρέα των αγαπημένων σου. Να φορέσεις το μεγάλο σου χαμόγελο και αν χρειαστεί να το κολλήσεις γερά μέχρι να νιώσεις δυνατός. Να έχεις κρυμμένες και άλλες λίγες εναλλακτικές στο συρτάρι του γραφείου σου για κάθε ενδεχόμενο... Πόσα ακόμα tips να στριμώξω στην -κάθε μέρα της ατζέντας;

Μερικές φορές η "επιφάνεια" αρκεί να σε στολίσει. Ήθελα να ρωτήσω διακριτικά. Ίσως αν έκλεινες το μάτι σε ότι μπορεί έστω και πρόσκαιρα να σου φτιάχνει το κέφι, να βοηθούσε. Κάπως έτσι και με άλλες χιλιάδες σκέψεις για πράγματα που έχω και θέλω να κάνω....

Θα Σε Καλωσορίσω Χειμώνα!

love me if you... dare!

Όταν μικρή μου μιλούσαν για το πως διαμορφώνεται στον χρόνο μια σχέση και πόσο δυνατή φτάνει να γίνεται... ίσως και να μην τους έπαιρνα όσο σοβαρά ήθελαν. Δεν έχω φτάσει πουθενά αλλά είναι σαν να παίρνω μικρές δόσεις απ' το "ταξίδι". Οχι μόνο γιατί τώρα το ζω, αλλά γιατί κάτι με "ξύπνησε" ή με ηρέμησε.. και είπε: "απόλαυσε το!" Βρίσκω πια τον εγωισμό, όχι κακό αλλά "μικρό" στα τόσα μεγάλα που μπορεί να σου προσφέρει το συναίσθημα.... να αγαπιέσαι! 

"το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου που αγαπάει είναι ότι αγαπάει τον εαυτό του. […] Δε μιλάω για το χάιδεμα του εγώ μας. […] μιλάω για τον άνθρωπο που συνειδητοποιεί, ότι δεν μπορείς να δώσεις παρά αυτό που έχεις και γι’ αυτό καλά θα κάνεις να προσπαθήσεις όσο μπορείς ν’ αποχτήσεις κάτι. [.....] Ο μοναδικός λόγος που έχεις κάτι είναι για να το δίνεις" Πάολο Κοέλο

"όταν αγαπάς ,κινδυνεύεις να μην έχει ανταπόκριση η αγάπη σου.
Κι ομως πρέπει να ρισκάρεις, γιατι η μεγαλύτερη ατυχία στη ζωή είναι να μην ρισκάρεις τίποτε. 'Οποιος δεν ρισκάρει τίποτε δεν κάνει τίποτε ,δεν έχει τίποτε και δεν είναι τίποτε. Μπορει ν'αποφεύγει τον πόνο και την λύπη ,αλλα δεν μαθαίνει, δε νιώθει, δεν αλλάζει, δεν αναπτύσσεται, δεν ζεί και δεν αγαπά. Είναι δούλος αλυσοδεμένος με τις βεβαιότητες και τους εθισμούς του" Λεό Μπουσκάλια

Καλό μου βραβείο!

Πριν καιρό είχα πάρει δύο βραβεία από την Μικρή μεγάλη όμως πέρα από το πολύ όμορφο ιστολόγιό της δεν την είχα ευχαριστήσει εδώ. Φυσικά ανταποδίδω για το ρόζ της σύννεφο!

Εχθές "βραβεύτηκα" ξανά (με τιμές και κόκκινα χαλιά) από το ιστολόγιο myStickland! Νιώθω σαν να με βράβευσε το "παιδί" μου (που δεν έχω φυσικά) και δεν ήξερα πως θα το κάνει. Promise! Θα σου εξηγήσω άλλη φορά γι'αυτό. Ωστόσο μέχρι τότε... γιατί δεν κάνεις μια επίσκεψη;

το παιχνίδι (παύλα) -βραβείο έχει και κανόνες. Να πεις 7πράγματα για σένα...

τελευταία ταυτίστηκα πολύ με τον εξής στίχο "όσο με γνωρίζω... μοιάζω, με όποιο καθρέφτη σπάζω" και που αυτή τη στιγμή ακούω στην υψηλότερη ένταση του pc. να μη σου κρύψω βέβαιως τη συνήθεια μου όταν δεν είμαι καλά, να τραγουδώ και να χορεύω όπως έκανα μικρή.δεν μ'αρέσει να μου βάζεις "ταμπέλες", ωστόσο μπορώ να καταλάβω αν θα επικοινωνήσω με κάποιον απο την ενέργεια που θα μου βγάλει στην πρώτη "επαφή". Μπορώ επίσης για ώρες να μιλάω για τα πράγματα που μας κάνουν αισιόδοξους, έχω πολλά στο πρόχειρο. Ίσως να το έχεις καταλάβει αλλά βαριέμαι εύκολα να βλέπω τα ίδια και τα ίδια αλλά αυτό με έχει βγάλει απο δύσκολες καταστάσεις, πηγαίνοντας με παρακάτω...

όταν μου δείξεις εμπιστοσύνη θα έχω 'διπλή ευθύνη' να ανταποκριθώ σε αυτό που μου έχεις ζητήσει ενώ κρυφά θέλω να πιστεύω ότι θα μπορέσω να συνδυάσω πολλούς δημιουργικούς και διαφορετικούς κλαδους στο εργασιακό μέλλον που με περιμένει..

Αν και τώρα πρέπει να δώσω το βραβείο σε 15 μπλόγκερς, νομίζω πως πάλι θα το δώσω σε όσους με παρακολουθούν!

Τα Φιλιά Μου Σε Όλους!

Happy.. moments!

Τα δεύτερα γενέθλια που περνάω σε έδρανο του αμφιθεάτρου αμφιταλαντευόμενη, αν πρέπει να παρατήσω το γραπτό ή τον καθηγητή σύξυλο και να πάω να το γιορτάσω. Μα τι λές; Ξέχασες πως είσαι αναποφάσιστη και πως ό,τι αρχίζεις δεν το παρατάς;

Πέρσι κόπηκα στο μάθημα... φέτος τι λες;
Πέρσι γιόρταζα έκλαιγα όλη μέρα.. φέτος, με διαπέρασε η αισιοδοξία.. της νέα ηλικίας (καθώς είναι νωρίς να μιλήσω για τη σοφία της  ;) ). Με χαρά πάντως θα υποδεχτώ το νέο μου έτος και -ίσως σου πάει καλύτερα, σκέφτεσαι. Γιατί όχι; λέω εγώ..
Ότι θέλει, ας προκύψει!

Μέσα σε ένα χρόνο άλλαξαν πολλά και αν δεν υπήρχε και αυτός ο χώρος δεν θα καταλάβαινα πόσο άλλαξα και εγώ. Πήρα μέχρι στιγμής ωραίες χαρούμενες ευχές από αγαπημένους ανθρώπους! Ακούω την ευχή σου και ετοιμάζομαι να σβήσω το κεράκι γιατί παραμένει μετέωρο, αν θα σβήσω πραγματική τούρτα!

come away with... me!

Περνώντας με τα βιβλία στο χέρι το στενό δρομάκι ακουγόταν από ένα σταματημένο αμάξι στο φανάρι του κεντρικού δρόμου, ένα ιταλικό τραγούδι που με την εικόνα του μπαλονιού, που όσο πλησίαζα μεγάλωνε, έδενε απόλυτα.

Αν μου ζητούσες να ζωγραφίσω το "όνειρο" θα σχεδίαζα ένα μεγάλο χρωματιστό μπαλόνι. Στη σκέψη του πόσο ελεύθερο είναι αλλά και πόσο εξαρτημένο από σένα... μπορώ να κοιτάω για ώρα που θα πάει αν το αφήσω απ'τα χέρια μέχρι τελικά να βρω άλλο.

Ήταν μια τεράστια σιδερένια μπάλα που ισορροπούσε για λίγο το φορτίο ενός γερανού. Από μακριά έμοιαζε με μπαλόνι που γλίστρησε απ'τα χέρια κάποιου.

Γαμώτο, αυτό ήταν ένα ακόμα όνειρο!

Ο δρόμος.. είχε τη δική του ιστορία!

Μου έχει λείψει πολύ..

Να σου έχω πει πως θα έρθω και εσύ να με περίμενες απο νωρίς στην εξώπορτα αλλά και τις φορές που δεν σου είχα πει να γίνονταν όλα, σαν να περίμενες πως θα έρθω!
Ο δρόμος που είχα διανύσει αμέτρητες φορές.. ακόμα και με τα μάτια κλειστά, ακόμα και όταν μου φαινόταν ατελείωτος και που κάθε φορά φορτιζόταν με διάφορα συναισθήματα. Άλλοτε φόβου, αγωνίας και άγχους και άλλοτε με ανάλαφρη διάθεση, έρωτα και βαθιά επιθυμία να σε δω και ας μην έχω αρκετό χρόνο να ασχοληθώ μαζί σου, αρκούσε που θα σε είχα γύρω μου να με κοιτάζεις και να με διακόπτεις ενώ θα διαβάζω. Αρκούσε που θα με είχες εκεί και που με καμάρι θα έλεγες στους φίλους σου "ποιά σε επισκέφτηκε".
Δεν είναι μελαγχολία αυτό που διαβάζεις, μόνο βαθιά νοσταλγία να το ξαναζήσω έστω για λίγο..
Πόσες φορές μου έχει περάσει απ'το μυαλό εκείνος ο δρόμος που πλέον δεν υπάρχει λόγος να κάνω.
Και πόσες άλλες όταν περνάω τυχαία απο κάτω, η καρδιά μου σφίγγεται!
Σκέφτομαι: πρέπει να "εκμεταλλευόμαστε" στο έπακρο μερικά πράγματα και ανθρώπους.. γιατί πολύ εύκολα τα χάνεις και μετά η καθημερινότητα στερείται αυτή τη σιγουριά που άλλοτε σε κουράζει μα τώρα θες λίγη ακόμη και ας την ξαναπείς "ρουτίνα"!

Να σε κοιτάξω μια φορά ακόμα και να σου πω πόσο σε είχα αγαπήσει και οτι μπορεί ποτέ να μην μου δίδαξες κάτι το φοβερό, μα έχω πάρει πολλά απο το "τίποτα" σου!!!!
*δεν θα ξεχάσω ποτέ τα πράγματα που με συνδέουν με εκείνη την εικόνα!

..συγκοινωνούντα δοχεία!

Δεν θα σταματήσω να πιστεύω σε εκείνη τη μυστήρια σκόνη. εκείνη που σε κάποιους μοιράζεται η ίδια για να ταιριάξουν τελικά οι "ψυχοσυνθέσεις" τους και κάποιους άλλους τους απωθεί. δεν θα σταματήσω να σκέφτομαι τους ανθρώπους αυτούς που η επικοινωνία μας είναι πέρα από τη δύναμη των πέντε αισθήσεων. δεν θα σταματήσω να ορκίζομαι σε όσους μας "ενώνει" μια βαθιά αγάπη, τόση που όταν έχουν εκείνες τις γκρίζες σκέψεις, μου μεταφέρουν αμέσως την φόρτισή τους χωρίς απαραίτητα να έχουμε πει πολλά προηγουμένως. δεν θα σταματήσω να θυμάμαι πως αισθάνθηκα ακριβώς αυτό που αισθάνθηκε την στιγμή εκείνη. η καρδιά μου χτυπούσε και δυνάμωνε στην προσπάθεια να καταπιεί το έντονο συναίσθημα που σιγόβραζε μέσα της. αμέσως αναζήτησα το πιο χαζό αστείο. μόνο η χροιά φάλτσαρε για λίγο. ουφ! ..την ίδια ώρα -παράλληλα που προσπαθούσα να μεταφέρω την αποφόρτιση μου, είπε: εντάξει καλά είμαι! ..ένιωσα τόσο "απόλυτα δεμένη" μαζί του.. η ατμόσφαιρα μολύνθηκε απο πιεσμένες σκέψεις και πάλι καθάρισε υπό το φως των αστεριών και μια σφικτής αγκαλιάς.

..και θα σε κεράσω ένα παγωτό!

Όσο και αν περνάω απο γνωστά σημεία καθημερινά αλλά και απο άλλα που μόλις συναντώ, το κεφάλι μένει πάντα προσκολλημένο προς τις εικόνες που περνούν γρήγορα μπροστά απ'τα μάτια μου. Λες και κάποιος με πιέζει κάθε φορά να δω όσα περισσότερα μπορώ. Μέσα απ'το τζάμι. Του αυτοκινήτου, του τρένου, του λεωφορείου. Ίσως και να μην είμαι καλή συνοδηγός, συνταξιδιώτισσα ή ακόμα μπορεί και να μη γίνω η πιο προσεκτική οδηγός μελλοντικά. Όμως άσε με και μη μου μιλάς όταν θα 'σαι δίπλα μου. Αν είσαι ξένος. Αν είσαι φίλος απόλαυσε τα λίγα λεπτά οικειότητας και απόλυτης.. σιωπής.
Μη κοιμηθείς εσύ οδηγέ, μόνο οδήγα χαλαρά με ωραία μουσική.. Μερικές φορές ίσως και να σε ρωτήσω αν βαρέθηκες που αφαιρούμαι. Η απάντηση συνήθως είναι αυτή που θα περίμενα.
Δεν είναι τυχαίο που στο δρόμο κάνω τις καλύτερες σκέψεις..
Καληνύχτα!

Ένα υπέροχο πλάσμα..

Με θυμάμαι
..να τρέχω γύρω απο τα σπίτια και να κρύβομαι απ το μικρό σκυλάκι που εκείνο το πρωί βρέθηκε μπροστά μου. Αργοπορημένη και αλαφιασμένη έφτασα στο Δημοτικό αφού για ώρα έφερνα βόλτες μέχρι που κάποιος με άκουσε και με βοήθησε να "ξεφύγω".
Αυτά περνούσα με όποιο συναντούσα, ώσπου μας χάρισαν το πρώτο μας σκυλάκι. Δεν είχε σημασία που δεν είχε μια ξεχωριστή ράτσα, σημασία είχαν τα μελί του μάτια συνδυασμένα απόλυτα με το μελί του τρίχωμα και το μικροσκοπικό του μέγεθος. Αγαπησιάρικο, τρελό και πάντα όρεξη για αγκαλιές. Μας κοιτούσε πότε με παραπονιάρικα μάτια και πότε σαν να απορούσε.. Ζητούσε απλά πράγματα και ήταν όπως και όλα τους, γεμάτο αγάπη έτοιμο να τη δώσει, απλώνοντας το χέρι μας φιλικά προς το μέρος του.
Ήθελε δύο τρία αγγίγματα για να πέσει ξερό στα σκαλοπάτια ή στα πόδια μας. Λίγος θόρυβος και πάλι όρθιο και πάλι χάδι και ύπνος στο πιο πάνω σκαλοπάτι. Ένα βράδυ κλαίγοντας πήγα στη μαμά. Μόλις το είχα αποκοιμήσει και φεύγοντας απ το σπίτι του, σηκώθηκε και άρχισε να γρατσουνά τη πόρτα με λυγμούς που μου σπάραζαν τη καρδιά.
Η μαμά μου αφού σταμάτησε να γελάει με καθησύχασε..
..και απο τότε έμαθα!
Μιλούσα μαζί του όπως θα έκανα σε κάποιον φίλο, ενώ όσο μεγάλωνε, μεγάλωναν και οι συζητήσεις μας. Τόσο ήρεμο, τόσο εξημερωμένο. Δεν έχει σημασία η συνέχεια όσο αυτά που έχω πάρει απο την πρώτη μου επαφή..

 *Πρόσφατα σε ένα ταξίδι, μου κρατούσε παρέα ένα μικρό κουταβάκι στο πίσω κάθισμα. Στην αρχή με επεξεργαζόταν, αλλά πολύ γρήγορα άρχισε τα παιχνίδια.

**Ανυπομωνώ κάποτε να έχω ένα. Είναι απίστευτα πλάσματα!

***το όνομά του ήταν Φρέντυ ☺

****τα πιο ωραία ..χαρίζονται! 

..as long as you stand, stand by me :)

Νιώθω συγκινημένη. Μετά απο ένα (το πρώτο) όμορφο τριήμερο. Μάλλον περισσότερο απο χαρά. Μέσα στις διάφορες ατυχίες και σκούρες ημέρες, ευγνωμονώ τον Θεό που κάποτε αυτά που ζήτησα τα μάζεψε σε έναν άνθρωπο, στέλνοντάς τον την κατάλληλη, και ας πίστευα πως ήταν η πιο ακατάλληληστιγμή. Τον ευγνωμονώ και για έναν ακόμη λόγο. Που έχω απόλυτη συνείδηση. Μερικές φορές φοβάμαι και απορώ αν συμβαίνει σε μένα ή σε κάποιον άλλον. Κι υποστηρίζω με όλη μου τη πίστη πια ότι "τα πιο ωραία πράγματα έρχονται εκεί που δεν το περιμενεις" Ναι. Μάλιστα τότε και μόνο τότε. Όταν πια τα έχεις ξεχάσει.
Στη ζυγαριά (σαν ζυγός που είμαι) βρίσκεται σε όλα εκείνος και κάτι άλλο. Πάντα βγαίνει ο ελαφρύτερος και ανεβαίνει. Και ξέρεις γιατί? γιατί πάντα με προτρέπει να κοιτάξω πρώτα το κάτι άλλο και στο τέλος να κάνω αυτό που θα με ευχαριστήσει περισσότερο.
Πριν λίγες μέρες σκεφτόμουν οτι θα θελα να κάνει -κάτι.. αυτό το κάτι που λέγεται "το κάτι παραπάνω" για να με 'πεισμώσει' να τον αγαπήσω ακόμα πιο πολύ. Δεν του το είπα και δεν παραπονέθηκα. Ως διαμαγείας όμως συνέβη. Όχι, δεν συνέβη.. το έκανε να συμβεί. Και ως φυσικό επόμενο η ανασφάλεια μετατράπηκε σε ακόμα πιο μεγάλη επιθυμία και υπενθύμηση στην αντοχή -να αντέξει.. μόνο γιααααα άλλο λίγο!

..you have to be your own hErO --sometimes!

Όταν ο κόσμος μοιάζει γκρίζος και μικρός  όταν πιστεύεις πως σε ξέχασε ο Θεός όταν ο πιο καλός σου φίλος είναι εχθρός

όταν φοβάσαι να 'σαι διαφορετικός

άκου μονάχα την καρδιά
Όταν ο δρόμος μοιάζει να 'ναι ατέλειωτος κι ο καιρός για πάντα μελαγχολικός  όταν μέσα στο πλήθος νιώθεις μοναχός κι όταν δεν κάνεις ούτε πίσω ούτε μπρος

άκου μονάχα την καρδιά

Κι όλα μαγικά θα φτιάχνονται
όλα είναι μες στο μυαλό
κι όταν όλα γύρω χάνονται
θα 'μαι εκεί για σένα εγώ
Όταν ο κόσμος σε τρομάζει συνεχώς   όταν ξυπνάει ο πιο κακός σου εαυτός όταν για σένα δεν υπάρχει θησαυρός  κι όταν ο κάθε λογικός είναι τρελός..
άκου μονάχα την καρδιά
Κι όλα μαγικά θα φτιάχνονται! 

Ηλιοβασίλεμα.. της διπλανής πόρτας!

Η καλύτερη καθημερινή θέα! #nofilters

Γιατί αν δεν παινέψεις το μπαλκόνι σου, θα πέσει να σε πλακώσει..

Mr green: ♥

θυμάστε αυτό το περίεργο ανθρωπάκι?
Είναι το μόνο που του φυτρώνουν πράσινα μαλλιά και η τύχη του εξαρτάται αποκλειστικά απο εμάς!
Μου θυμίζει καλοκαίρακι, δευτέρα ή τρίτη δημοτικού. Συνέχεια υπενθυμίζαμε ο ένας στον άλλο να το ποτίζει "πήγαινε εσύ και μπορεί να βγάλει νωρίτερα τα μαλλάκια του" μου έλεγε η μαμά. Η μόνη έγνοια μου ήταν αυτό. Το φροντίζαμε σαν τρελοί. Σαν να ήταν το κατοικίδιο μας.
Φεύγοντας για διακοπές εκείνο το καλοκαίρι, ξεχάσαμε να το πάρουμε και γυρνώντας.. είδαμε το παράπονο στο πρόσωπό του. Και στα μαλλιά του. Μύριζε αφόρητα και είχε γίνει ένα καραφλό γλαστράκι.
Μετά απο καιρό είχαμε προσπαθήσει να φτιάξουμε άλλο. Ούτε καν πως λέγεται θυμάμαι και έτσι δεν μπόρεσα να βρω μια άκρως αντιπροσωπευτική του φωτογραφία. Αν θυμάται κάποιος από εσάς, ας μου πει!
Σκέφτηκα να φτιάξω μόνη μου τώρα που θα πάω σπίτι μου. Ίσως ζήσω ξανά εκείνα τα παιδικά συναισθήματα..

Καλό σας βράδυ!

Oooh: Το κεφάλι μου ξεκόλλησε.. μήπως το πήρε το μάτι σας?

Ο καφές δεν έκανε τον απαιτούμενο αφρό.. νερουλός και με νερό απ τη βρύση. Φτου! Οι μπαταρίες της τβ ξαφνικά σταμάτησαν. σήκω να βάλεις αυτές τις κίτρινες των ικεα. Κάπνοι κόκκινοι με περιτριγυρίζουν κάθε φορά που μπαίνω στο ίντερνετ για να δω ένα ακόμη και ένα ακόμη και.. έεεενα ακόμη σος για το μάθημα της Δευτέρας που απ τα πολλά σος τελικά έχουν μαζευτεί 344 σελίδες. Θα πήγαινα βιβλιοθήκη αν δεν ήμουν ακόμα, ένα βήμα πριν μπω στο μπάνιο. Τις τελυταίες ώρες η διάθεσή έχει παίξει διάφορους ρόλους μέχρι και πάλι οι μυς του χαμόγελου να βρουν το σωστό δρόμο. Κοιμάμαι με ότι προλάβω να ξεφορτωθώ απο πάνω μου που αν είμαι τυχερή δεν θα μου πέσει στο κεφάλι με την ατσούμπαλη στροφή. Τα τσάκρα μου γεμίζουν διαρκώς απο ενέργειες άλλων που μπορεί να με επηρεάσει πια το οτιδήποτε. Τα ρούχα χυμένα στη βάλίτσα, στα κουτιά, στο κρεβάτι μου φωνάζουν "είμαστε τσαλακωμένα, ου ου" και έχω και τη μαμά να με ρωτάει συνέχεια αν έφαγα και αν πίνω γάλα! (και αν πάω τουαλέτα! εντάξει!!) Η γειτόνισσα εξακολουθεί να πετάει τα αποτσίγαρά της στο μπαλκόνι και έξω παρά την αφόρητη ζέστη, φυσάει.. Μου έχουν κολλήσει (σαν ποστ ιτ) απ το τραγούδι του Χατζηγιάννη οι στίχοι "..σταμάτα τη βροχή.. το καλοκαίρι αυτό αλλιώς το έχω φανταστεί". Το καλό είναι πως κάποιος συνέχιζει να κάνει όνειρα για τις διακοπές μας και κάθε τόσο μου ανακοινώνει προορισμούς. Τελειώσαν τα στυλό, οι κόλλες και τα μανό θέλουν δίπλα τους καινούρια. Κοιτάζοντας φωτογραφίες κατάλαβα πως οι ρυθμοί μου έχουν αλλάξει και να φανταστείς σορτσάκι δεν έχω διανοηθεί να βάλω γιατί "δεν έχει έρθει καλοκαίρι". Μήπως το είδες εσύ? Αρνήθηκα μια πρόταση για έξοδο με μισή καρδιά και ας ήξερα πως θα περνούσα πολύ ωραία. Υπάρχουν χαρτιά παντού. Παρόλαυτα βλέπω μια αχτίδα λάμψης κάπου κάπου και ας είναι τόσο πεζά αυτά. Διάλειμμα.. και η πετσέτα στοιχειώνει το κεφαλι μου. Ο παππούς απέναντι δεν έχει βγει σήμερα και η μέρα έχει κάτι που μου θυμίζει Αύγουστο. Θα είμαι έτοιμη άραγε κάποτε να κάνω ένα παιδί (σαν του γείτονα)? Το αποφάσησα θα κάνω μπότοξ -κοιμήθηκα και ξύπνησα με κάτι μάτια ΝΑ απ τον πονοκέφαλο. Το κερί στο μπαλκόνι απ τον ήλιο σε λίγο θα "γλύψει" το τοιχάκι και τελικά η αποταμίευση δεν θα αποδώσει τους επιθυμητούς καρπούς αλλά γιατί να μην είμαστε αισιόδοξοι οτι κάτι θα συμβεί τελικά..?
..ένας Βιλλανόβιος με κοιτά ώρα τώρα -θέλει λέει να μάθω το μυστικό που έφτιαξε τη "βίλα" του, οπότε ας σας αφήσω και λυπάμαι αγαπημένε Βιλ. τώρα ήρθε η ώρα να βγω.. στην αγορά, ωστόσο μέχρι να γυρίσω άκου αυτό :)

Bάλε λίγη χρυσόσκονη στο χέρι..

και ΞΕΚΙΝΑ!

Πολλές φορές μετά απο σχόλια σε αναρτήσεις άλλων, θέλω να πάρω ένα χαρτί ή στην προκειμένη το πληκτρολόγιο και να γράψω πάνω στις σκέψεις τους, τις δικές μου.
Πρόσφατα μου είπαν το “χέρι”. Για τη δεξιά παλάμη -του παρελθόντος το πόρισμα έβγαλε ότι έχω μεγαλώσει.. μέσα από καταστάσεις που επίμονα το απαιτούσαν. Να! γιατί δεν βιάζομαι να μεγαλώσω άλλο. Ήταν μια αφορμή να φέρω στη μνήμη μου ο,τι δύσκολο έχω βιώσει. Και πράγματι, με έχουν κάνει πιο δυνατή, ίσως και λίγο πιο σκληρή απέναντι σε άλλους.
Μέσα στην καθημερινότητά μου πρόβλημα μπορεί να είναι το ότι δεν μου κλείνει το τζιν αν δεν ξαπλώσω στο κρεβάτι. Ή που έπεσαν άγνωστα θέματα στην εξεταστική. Ότι δεν έχω τη μαμά μου εδώ να με “φροντίζει” τώρα που δεν έχω χρόνο. Όμως δεν είναι ΤΟ πρόβλημα αυτό που θα αλλάξει κομμάτα απ'τον χαρακτηρά και τη ζωή μου.
Κάποιες φορές βιώνεις καταστάσεις που θες να στηριχτείς σε ανθρώπους που έχεις δίπλα σου που σε καταλάβαιναν για καιρό ή έτσι έδειχναν ή έτσι έβλεπες και δεν είναι κανείς. Γιατί όλοι ζουν στον μικρόκοσμό τους. Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό είναι εγωιστικό αυτό. Να θες δηλαδή να είσαι στον κόσμο σου την ίδια στιγμή που κι εγώ θέλω να είμαι στον δικό μου. Άλλωστε εδώ είναι το ζητούμενο της σκέψης μου. Της μικρής μου "θεωρίας". Όσο κι αν άλλοι μας βοηθούν να βρούμε το δρόμο μας, μόνοι πρέπει να αρχίζουμε να χαράζουμε τις πατημασιές μας πάνω του.
Αν ωστόσο χρειάζεσαι τόσο την βοήθεια, ζήτα και το κατάλληλο χέρι κι αν κάνεις λάθος, ξαναπροσπάθησε και πιάσε άλλο. Αν δεν το χρειάζεσαι πάει να πει πως είσαι έτοιμος να τα βάλεις με το πρόβλημά και τον εαυτό σου. Συχνά χρειάζεται επιδιόρθωση κ αυτός. Και μέσα απ τα μεγαλύτερα προβλήματα γίνεται ακόμα καλύτερος. Σε βάθος χρόνου. Αυτό το εγγυώμαι.
Σε ένα πολύ δικό μου άτομο συνέχεια υπενθυμίζω κάτι: ότι όλοι μας γνωρίζουμε τον εαυτό μας καλύτερα απο οποιονδήποτε άλλο. Γιατί κανένας δεν θα προσπαθήσει τόσο. Θα μιλήσεις θα συμφωνήσεις θα αγαπήσεις τον άλλον και θα και θα.. αλλά πάντα αυτό που θα του πεις και θα του δείξεις θα το έχει φιλτράρει με τα δικά του δεδομένα και θα το έχει δεχτεί τελικά όπως εκείνος θέλει και μπορεί. Επομένως πρέπει εμείς οι ίδιοι να βρούμε αυτό το κλειδί, το μυστικό, το μαγικό, αυτό το κάτι που θα μας κάνει να νιώσουμε καλά και να ξαναγεννηθούμε. Να προχωρήσουμε τουλάχιστον απο εκεί που το αφήσαμε. Από εκεί που ψάχναμε απελπισμένοι τη σωτήρια λέμβο. Το φως που οδηγεί εκεί που κάποτε είχαμε ονειρευτεί.
Μόνη θα βρω αυτό που θα με κάνει να νιώσω καλά. Θα διαλέξω εκείνον τον φίλο που ξέρω ότι πηγαίνοντας για καφέ θα με κάνει να γελάσω ή τον άλλον που θα με κάνει να ηρεμήσω και να του εκμυστηρευτώ όσα σκέφτομαι. Αν όμως σου πω ότι τις "γκρίζες μέρες" μου πηγαίνω για ψώνια και ξεχνιέμαι, δεν σημαίνει πως και εσύ αν αγοράσεις μια νέα μπλούζα θα αισθανθείς καλύτερα.
Αν σου πω πως εμένα με ανανέωσε ο ερχομός ενός καινούριου ανθρώπου στη καθημερινότητά μου, δεν σημαίνει πως κάθε φορά θα περιμένω κάποιον για να ευτυχήσω ή πως αν ερχόταν στη δική σου θα ήσουν έτοιμη να τον δεχτείς. Ο καθένας έχει δικούς του κώδικες.
Κάνε αυτό που ζητά η ψυχή σου. Εκεί μέσα βαθιά. Ξέρεις πόσες φορές μένω ήσυχη μήπως την ακούσω να μιλάει; Μέσα στη βουή της μέρας πολλές φορές την αγνοούμε. Κι εκείνη δεν περιμένει μια άλλη ώρα. Σκάει να το πει όταν πρέπει. Μείνε λίγο εσύ και αυτή και θα δεις, θα στο πει αυτό που αναζητά για να χαμογελάσει.
......
Όμως δεν ακούγομαι και πολύ γιατί (ακόμα!!!!) είμαι μικρή. Βλέπετε πρέπει να είσαι μεγάλος για να σε παίρνουν σοβαρά μερικές φορές.


Αλλά ας το πιάσω και από την άλλη, ακόμα και τα παραμύθια πάντα μας πήγαιναν απο το πόνο και τα εμπόδια που περνούσε κάποιος μέχρι το αγαπημένο “και ζήσαν αυτοί καλά”!
Για να ζησουν αυτοί καλά όμως, για θυμήσου τι είχαν περάσει.
Η χιονάτη δηλητηριάστηκε, η ωραία κοιμωμένη νανούριζε το σώμα της για 10χρόνια, ενώ οι γύρω της τη νόμιζαν πεθαμένη και κάποια μικρά κατσικάκια κινδύνεψαν απ έναν λύκο..
Το ξέρω, θέλεις άλλο λίγο για να σιγουρευτείς για εκείνη τη δύναμη που πηγάζει μέσα μας. Θυμίσου.
Κάθε φορά που έπεφτες και χτυπούσες ακολουθούσε η ίδια διαδικασία. Πόνος - κλάμα - τρέξιμο. Οι δικοί σου σε περιέθαλπαν με γάζες ή όταν το άντεχες την έκανες μόνος τη "σκληρή" δουλειά. Μετά σκούπιζες ανακουφισμένος σχεδόν τα δάκρυα σου, έσκαγες χαμόγελο (μη σε πουν και βουτυρόπαιδο στη γειτονιά) και έβγαινες ξανά στην αυλή. Σκέψου μια φορά που έμεινες στο σπίτι ή που δεν έπαιξες ξανα κυνηγητό για να μην πληγωθεί το γόνατό σου. Δεν θα υπάρχει ούτε μια στη λίστα σου.
Όλα εκείνα τα σημάδια στα γόνατα μου και στα χέρια μου δεν σταμάτησαν να μου θυμίζουν πόσο πολύ έχω πέσει και που με την ίδια ακριβώς ορμή σηκώθηκα! δεν φοβήθηκα να ξανακάνω το λάθος να ανέβω σε ποδήλατο που ήξερα απ την αρχή πως δεν έχει φρένα, ούτε να τρέξω με κλειστά τα μάτια. Γιατί μερικές στιγμές χρειάζεται και η τρέλα. Το ρίσκο.
Κάθε πληγή είναι διαφορετική όμως έχει το κοινό αίσθημα του πόνου. Δεν είναι πρωτόγνωρα τα πράγματα. Τους έχουμε ζήσει λίγο πολύ όλους. Μας προετοιμάζουν. Δεν είναι επίκτητος ο πόνος στη ζωή μας. Εχουμε γεννηθεί για να τον περάσουμε. Είναι στη φύση μας.
Δεν θέλει και πολύ. Λίγη χρυσόσκονη στο χέρι και ξεκίνα.

*Αυτό το κείμενο το αφιερώνω σε ένα δικό μου άνθρωπο!

Για να του υπενθυμίσω πως μέσα μας κρύβεται αυτό που θα μας κάνει δυνατούς, χαρούμενους και συμμετέχοντες στη ζωή. Όσο και αν είναι κουραστικό να το ψάχνεις συνέχεια. Ψάξτο όμως.
Κανείς δεν ζει χωρίς προβλήματα. Αυτό έχω καταλάβει. Και σε μια γωνία με περιμένουν και άλλα πιο ζόρικα. Γι αυτό πρέπει να είμαι δυνατή. Κανένα πρόβλημα δεν με έκανε χειρότερη στο τέλος.
**Αφορμή ήταν αυτό το κείμενο.

Καλό βράδυ!

Οooh: come back my dear..

Μερικές φορές το μυαλό μου δεν συγκρατεί την καρδιά μου.. και ας λένε πως όλα είναι μια.. ιδέα. Από πάντα, έτσι ήταν. Το πάνω χέρι σε αυτή τη σχέση το είχε εκείνη. Αυθόρμητη, επιρρεπής με ταξιδιάρικη διάθεση αλλά και ευάλωτη.. εκείνο σε αγύριστο κεφάλι.
Συνέχεια τρέχει πίσω της για να τη μαζέψει.. ποιός ξέρει τι θα κάνει πάλι! Μην την αφήσει λίγο να κάνει τη χαζομάρα της. Να της το χαλάσει!
"Άσε με να ταξιδέψω λίγο, αφού πάλι εσένα θα χρησιμοποιήσω.." συνηθίζει να του λέει. Είναι τις ώρες που εκείνο δουλεύει για να περνάει μετά εκείνη ήρεμα τα βράδια της.
... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... 
Όταν το μυαλό θέλει να μείνει εδώ, δίπλα στα τόσα βιβλία και να βάλει στόχους, η καρδιά τρέχει μακρυά εκεί που έχει ανάγκη να πάει για να είναι ευτυχισμένη.

Αδιαφορεί και θέλει να δώσει μια και να ξεπηδήσει με την πρώτη ευκαιρία. Να βρεθεί κοντά του!

Να βρεθεί εκεί που ξεχνάει αυτά που εκείνο θυμάται κάθε βράδυ.

Κ όταν εκείνο τελικά λυγίζει εκείνη το βοηθά να νιώσει. Κατα βάθος, τα βρίσκουν.

Απλώς και τα δύο με παιδεύουν.

"Αλλού κοιμάται το κορμί..

κι αλλού ξυπνάει η ψυχή σου
αυτό το δρόμο έμαθα, να περπατώ μαζί σου!"

Oοοh: Μια μέρα εξεταστικής!

 ...06.45...06.52..07.30...07.41[...]
*πολλοί είναι εκείνοι που έχουν μιλήσει για την ακατανόητη μανία να ρυθμίζω το ξυπνητήρι με αυτό το τρόπο. Τι προσπαθώ να καταφέρω άραγε! απορούν...*

09.00 ντριν! ντρίιν! ντριιιν! χτυπάει ακατάπαυστα μέχρι η 'ωραία κοιμωμένη' να το ακούσει και να σηκωθεί, σέρνοντας το κορμί της αργά μέχρι την τουαλέτα.
Απ'την ώρα που ξυπνάει, νυστάζει περισσότερο.
Με κλειστά μάτια συνεχίζει να στέκεται μπροστά στον καθρέφτη (λίγο ακόμη χουζούρι έστω και στα όρθια δεν έβλαψε ποτε κανέναν!). Πλένεται, χτενίζεται, βάφεται και όλα αυτά.. γρήγορα. Μηχανικά. Η ρουτίνα μόλις ξεκινά. Καλημέρα. και συνεχίζει ενώ παράλληλα σκέφτεται τι ρούχα θα φορέσει.

Τις φυσιολογικές ημέρες είναι μια μικρή ιεροτελεστία. Προβάρει ξανά και ξανά μέχρι να βρει εκείνο που θα ταιριάζει ιδανικά με τη διάθεση της. Όμως τώρα, ψάχνει απλώς για το πιο ατσαλάκωτο τζιν και εκείνη εκεί την ουδέτερη μπλούζα... με την ανάλογη στάμπα. Η διάθεση αλλάζει διαρκώς μέσα στη μέρα άλλωστε. Δεν θέλει να την αποσπά μια "μπλούζα". Έφυγε...

Ουπς!
τα βιβλία, τα στυλό και όλα τα μαρκαδοράκια σου πάλι τα ξέχασες?

"Τρέξιμο" απο κεντρική στη δημοτική βιβλιοθήκη. Αναζητά την καλύτερη θέση. Τίποτα δεν επιλέγεται τυχαία όταν θέλει να πετύχει το σκοπό της. Εναλλάκτικά διαβάζει με φίλες μετατρέποντας εκεί σε βιβλιοθήκη όλο το δωμάτιο.

Σιγουρεύτηκε για τη μεριά της, κοίταξε γύρω της. Όλα στην αρχή φαίνονται ήρεμα και στη θέση τους. Στην αρχή..
Τα λεπτά εδώ ακριβώς σταματούν τη φυσιολογική τους πορεία. Οι λεπτοδείχτες παίρνουν την ευθύνη και αρχίζουν τις κόντρες. Τίποτα δεν θυμίζει την ηρεμία της αρχής τελικά... σκέφτεται και σήμερα. Ήρθε η ώρα να βυθιστεί στις αμέτρητες σελίδες της.

Ο χρόνος περνά τόσο γρήγορα και απορεί αν είδε καλά την ώρα που άρχισε. Σε αντίθεση και σε ένα παράλληλο σύμπαν με το χρόνο όμως, οι μέρες εξεταστικής κυλούν τόσο αργά, βασανιστικά αργά.. μέχρι να δουν τα νευρικά σου κύτταρα ένα ένα να αυτοκτονούν. Ιδέα σου είναι.. δυστυχώς, αφού όλα κυλούν όπως τότε, που δεν βιαζόσουν για τίποτα.

Μετά την υπέρβαση του αυστηρού "ορίου" της, αρχίζει το συνηθισμένο και απελπιστικό γύρισμα των σελίδων τσεκάροντας αν τελείωσε το κεφάλαιο νωρίτερα απ ότι υπολόγιζε.
Την στιγμή ακριβώς εκείνη  ένα βουνό βρίσκει χώρο και υψώνεται μπροστά της. Είναι η ώρα που αρχίζουν τα Oooh!

Κόσμος μπαινοβγαίνει στη βιβλιοθήκη, ο καθένας στον δικό του ρυθμό και όταν αρχίζει να βαριέται κάθεται και τον παρατηρεί..

Θα δεις ένα σωρό διαφορετικούς ανθρώπους καθώς και τρόπους που διαβάζουν. Άλλος με μουσική, άλλος με οτοασπίδες φούξια, πορτοκαλί ή "ζυμαρούλι". Άλλοι διαβάζουν ήρεμα, σχεδόν ανέκφραστα και άλλοι εμφανώς αγανακτησμένοι. Ακούς ξαφνικά τον πραγματικό θόρυβο της βιβλιοθήκης. Σελίδες γυρνούν ασυγχρόνιστα, καρέκλες σέρνονται, ψίθυροι παντού λες κ τους τσίμπησε κάτι ταυτόχρονα. Ηχορρύπανση, ικανή να σε βγάλει απο τον δικό σου ρυθμό.

Αναπολεί τις μέρες που και εκείνη πήγαινε στη βιβλιοθήκη με παρέα. Όχι για να πετύχουν κάποιο σκοπό. Ούτε και να διαβάσουν. Δεν τα παρατά όμως εύκολα και συνεχίζει υπενθυμίζοντας στον εαυτό της πόσο σημαντικό είναι να τα πάει καλά. Πρόκειται άλλωστε για το ήρεμο καλοκαίρι που φαντάζεται να περάσει. Μερικές φορές προσποιείται οτι της αρέσουν τόσο πολύ αυτά που διαβάζει που τελικά κολλάει και τελικά την συνεπαίρνουν. Και συχνά τα καταφέρνει. Ήρθε η ώρα για διάλειμμα. Τουίτερ ή τηλέφωνο ανάλογα με τη διαθεσημότητα. Τρώει κάτι ή πηγαίνει στο κυλικείο για καφέ. Και συνεχίζει..

19.45 και έχει ήδη ετοιμαστεί.
Σπίτι.. ξεκούραση.. ή συναντήσεις και φαγητό.. τελευταίες σελίδες μένουν για λίγο πριν το "καληνύχτα!!!" και μπλούμ! μακροβούτι στο κρεβάτι. 
Τότε καταλαβαίνει την ένταση που είχε η μέρα της.


Τελαυταίο τηλέφωνο και μια ύστατη προσπάθεια να μειώσει τα χιλιόμετρα με την αγάπη! και την ενέργεια! που της έχουν απομείνει.
Έχει αρχίσει όμως ήδη να μετρά πόσα προβατάκια χοροπηδούν τη παλιά ξύυυλινη μάααντρα.
........


*στιγμές πολυτέλειας οι ξέχνοιαστες συζητήσεις τελευταία που απολαμβάνουμε με κρασί και γκουρμέτ πιάτα! απο τον σεφ της διπλανής πόρτας. ω! ναι!!! Είναι ωραίο να έχεις άτομα που σου δίνουν κουράγιο και σε αποφορτίζουν.. και τούμπαλιν.
**αύριο ΝΑΙ δεν θα ξυπνήσω στις 6! ουφ..

..κι έτσι απλά δημιουργήθηκε το Oooh!

Το ιστολόγιό αυτό δεν θα δει άσπρη μέρα.. ψιθυρίζω στον εαυτό μου και αναρωτιέμαι παράλληλα τι να κάνω για να αποτυπώνω σύντομα (ή όχι και τόσο σύντομα) πράγματα καθημερινά.
Εκτός από το να του δίνω συνεχώς καινούρια εμφάνιση, δεν μπορείς να πεις ότι περνώ να δω 'τι κάνει!'. Και είναι αλήθεια πολλά εκείνα που έχω στο μυαλό μου. Σήμερα, αύριο, τις ώρες που θα πρεπε να μετράω προβατάκια ή εκείνες τις άλλες που στριμώγνομαι σε κάποιο λεωφορείο ή στη θέση του συνοδηγού. Σκέφτομαι πολύ, στο παραδέχομαι. Και είναι ανάγκη να τα γράφω... και πολύ. Διαφορετικά έρχονται και γυρνούν τις πιο ακατάλληλες στιγμές σαν ανεμοστρόβιλος.
Τελευταία μάλιστα που έφτιαξα και -τουίτερ- περνάω μόνο για τα νέα σας. Αφού έχει γίνει ένα μικρό καθημερινό σημειωματάριο (τσέπης). Μέχρι να το συνηθίσω και να το βαρεθώ. Και πίσω πάλι.
Θα δημιουργήσω έτσι, μια σειρά "αυθόρμητων" κειμένων. Της καθημερινότητας μου.
Πριν καιρό στο messenger το όνομα μου ήταν "oh" (με διάφορα κεκάκια, φατσούλες, και ο,τι άλλο ταίριαζε στη διάθεση της ημέρας).
Δεν θυμάμαι ακριβώς τον λόγο που το έγραψα πρώτη φορά, όμως ΜΕ θύμιζε και το κράτησα. Σε πολλά καθημερινά γεγονότα τύχαινε να αντιδρώ με ένα "ωωω!!!".

*δεν διαφέρει και πολύ από αυτό που έκανα πριν, όμως όλα είναι θέμα "ψυχολογίας" για μένα.
**Ελπίζω να βρίσκω χρόνο να γράφω, γιατί απο Oh άλλο τίποτα!

Καλό σας Βράδυ!

Βιβλίο του.. Σεφ!

έχεις πολλά βιβλία ✔

ελάχιστο χρόνο να τα διαβάσεις ✔✔

είσαι ένας πεινασμένος φοιτητής ✔

     έχεις κατσαρόλα και άφθονο νερό 

ακόμα το σκέφτεσαι;;;

Τρώγοντας... έρχεται η όρεξη!

Πολυμηχάνημα.. ή αλλιώς μαμά!

Θα μοιραστώ μαζί σου ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που με κάνει να απορώ. Κάθε φορά που την καλώ στη δουλειά και της παραπονιέμαι για τον έναν ή τον άλλο πόνο ή οτι πονάω Να!εδώ κάπου δεξιά... εκείνη αμέσως με διαβεβαιώνει για το τι έχω, τι σιρόπι ή χάπι να προμηθευτώ ή τι θα επακολουθήσει. Και δεν είναι γιατρός.

Πρόσφατα μάθαμε πως θα έρθει καινούριος απόγονος στην οικογένεια! Παρατηρούσαμε τα δύο πρώτα υπερηχογραφήματα και τη διαφορά που είχαν μέσα σε μόλις λίγες εβδομάδες. Χτυπάει μια ακόμα καρδιά μέσα στο σώμα σου μέχρι να πεις -κύμινο. Ενθουσιαστήκαμε!

Γι αυτό μάλλον εσείς οι μαμάδες είσαστε μικροί ήρωες.

Αναρωτιέμαι αν κάποτε θα καταφέρω να είμαι μια μαμά που θα προσφέρει απλόχερα την αγάπη της, που ο εγωισμός δεν θα βρίσκει τη θέση του μπροστά τους και που θα απλώνει τα χέρια να τα προστατέψει!

Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες που προσπαθούν να ευχαριστήσουν τα παιδιά τους, πολλές φορές ξεχνώντας τις δικές τους ανάγκες!

Μπορεί να μη σας το λέμε, μα σίγουρα σας ευγνωμονούμε!

Σας αφιερώνω και το τραγούδι της περσινής μου ανάρτησης Το γλυκό μου το παιδί!

Και μετά.. ξύπνησα ;)

Γυρισμένη πλάτη στην τηλεόραση. Απέναντι μου τώρα εκτός από την αντανάκλαση της στο τζάμι, παρατηρώ ένα κτίριο σαν εκείνα τα "νεοκλασσικά-μπαροκ". Στην άλλη μου ζωή σίγουρα έμενα σε ένα παρόμοιο σπίτι. Φορούσα φουντωτά φορέματα με μικρές τιάρες που τις άλλαζα όλη μέρα, ακόμα και στον ύπνο! Είχα ένα μικρό σκυλάκι, τη Λίζα που της έλεγα όλα τα μυστικά μου και έτρωγα κουλουράκια σε μπλε κουτί (που σε αυτή τη ζωή η θεία μου έχει βάλει κλωστές). Θα υπήρχε γύρω από το μπαλκόνι μου ένας καταπράσινος κήπος με γκαζόν και μια κούνια που ποτέ δεν θα είχα αγγίξει. Ενώ ο καχεκτικός μπάτλερ θα ήταν, μετά τη Λίζα, ο καλός μου φίλος.

Σε αυτή τη ζωή, ο καιρός ακόμα να φορέσει τα καλά του και αυτό είναι κάτι που δεν μου ταιριάζει. Καταχωνιάζει κάθε προσπάθεια που ξεπετάγεται για περιγραφή της άλλης μου ζωής. Δεν απολαμβάνω και πολύ αυτό το ενδιάμεσο στάδιο. "άνοιξη-καλοκαίρι". Έχω την υποψία όμως πως θα χαρώ πολύ το νέο μου μπαλκόνι, προσεχώς... κι ας μην έχει κήπο και κούνια.

Κάνοντας διάφορες σκέψεις περνούν πολλές εικόνες απο μπροστά μου.

Οι πρώτες (ακόμα και όταν κλείνω τα μάτια) είναι υπερλαμπρα δωμάτια ενός ξενώνα. Αγαπημένος προορισμός... Σαντορίνη! αλλά πώς μπορείς να "πλησιάσεις" τόση μαγεία! Και η Ύδρα όμως καλή θα είναι, έστω για ακόμη μια φορά. Πιο πιθανό (θα συμφωνήσεις) είναι να θέλεις λιγότερα για να πας στο Ντουμπάι παρά στη Μήλο. Που (θ)να ταξιδέψουμε τελικά; Άγνωστο ακόμη.

Το ιδανικό μου μέχρι τα 30++ είναι να ξέρεις για που θα γεμίζεις τις βαλίτσες σου κάθε καλοκαίρι. Να έχεις βρει το αγαπημένο σου νησί. Το "ανευ προγραμματισμού" νησί σου. Που θα πας και θα σε περιμένουν. Θα σε υποδέχεται εκείνος με την λαχταριστή ταβερνούλα στην άκρη του λιμανιού, με τα πόδια σας να βυθίζονται στη θάλασσα και στην καυτή χρυσαφιά άμμο. Μέχρι να φτάσεις στο ξενώνα, όπου θα καλησπερίζεις λίγους ντόπιους περαστικούς από τα μονοπάτια, θα είναι όλα έτοιμα για τις λίγες ευχάριστες ημέρες χαλάρωσής σου. Κάθε μέρα θα πας στα μαγαζάκια που έχεις ξεχωρίσει για τα καλά που προσφέρουν. Και κάθε νύχτα θα αρχίζεις τη γνωστή σου ατελείωτη βόλτα.  Θα παίρνετε τα πολύχρωμα παλιά ποδήλατα και θα πηγαίνετε να ψάξετε για την πιο απομακρυσμένη παραλία. Τη δική σας. Εκεί θα κάθεστε μέχρι να σας ζαλίσει το αφράτο κύμα. Κι όταν μετά θα φεύγετε, θα έχετε ορίσει την επόμενη ημερομηνία που θα βρεθείτε ξανά εκεί.. Στα γνωστά σας. Και θα φαντάζεστε ξανά απ την αρχή, ακριβώς πώς θα περάσετε τις μέρες σας!
Εσείς που θα πάτε διακοπές;;;

Σας αφήνω, οι υπόλοιπες εικόνες θα παραμείνουν στη σκιά! xxx

..αν ΑΝ ήτανε οι μπάμιες-->κρουασάν!

Αύριο φεύγω..

Εύχομαι όταν γυρίσω ξανά, να είμαι ικανοποιημένη με τα αποτελέσματα της εξεταστικής μου. Δεν αντέχεται αυτό το μεταβατικό στάδιο στο οποίο νομίζω ότι βρίσκομαι. Κουράστηκα συνέχεια να με εξετάζουν. Και να προσπαθώ να είμαι όσο γίνεται πιο καλή. Στα μέτρα του καθένα. Θέλω να έρθει η ώρα που θα μπω στο "καλούπι" μιας δουλειάς. Να μπορώ να προγραμματίζω. Το ο,τι. Τώρα σε όλα υπάρχει ένα ΑΝ!

Θα πάμε διακοπές αν δεν μείνουν πολλά μαθήματα για Σεπτέμβρη. Θα δουλέψω αν..
Νιώθω ότι όλα αυτά μου κλέβουν ενέργεια. Ακόμα και το ταξίδι. Γνωστό και βαρετό πια. Αν και είναι ένα μέρος με πολλές αναμνήσεις και έτσι θα μείνει για πάντα.
Δεν μπορώ να με φανταστώ τι θα κάνω στο μέλλον. Δεν γνωρίζω αν θα με ευχαριστεί η δουλειά για την οποία θέλω να πάρω πτυχίο. Το μόνο αισιόδοξο που σκέφτομαι συχνά είναι ότι -ποτέ δεν ξέρεις που θα σε πάει κάτι. Όπως μου έλεγαν μικρή.

υγ1: το καλοκαιρί μου (τα τελευταία χρόνια) χρειάζεται να περάσει πάνω από το "πτώμα" της εξεταστικής για να έρθει και αυτό επίσης είναι κάτι που δεν σηκώνεται με τίποτα!!!

υγ2: και μπορώ να σου πω κι άλλα πολλά, αλλά θα πέσω να κοιμηθώ. Καλό σας βράδυ!

Πασχαλιάτικες ευχές...

Σήμερα διάλεξα μέσα από αυτό το βίντεο να σας περάσω τις ευχές μου!

Να 'μαστε όλοι καλά και του χρόνου ακόμα πιο δυνατοί :)

Τα φιλιά μου σε όλους!

..io innamorato cotto!

Είναι μια δύσκολη ώρα. Η ώρα που δυσκολεύει κάθε νύχτα σαν αυτή.

Θα θελα πολύ,

μια αγκαλιά!

Συγκεκριμένη! Έτσι απλά..

Όσο πλησιάζει η ώρα της, τόσο νιώθω πως ΘΑ ΒΑΛΩ ΤΑ ΚΛΑΜΑΤΑ! Σαν μικρο παιδί. Χωρίς να πρέπει να εξηγήσω τα υπόλοιπα.
Με διάθεση όμως και να βάλω όποια "ζουζουνιάρικη" φωτογραφία έχω στο αρχείο του υπολογιστή, που όμως δεν θα το κάνω.
Νομίζω πως είμαι καλά μετά από όσα πέρασα τελευταία. Εχθές* πέρασα ένα σοκ! Είμαστε ακόμα Εμείς και Εμείς και αυτό είναι το καλύτερο από όλα.

*Ήθελα πιο πολύ από ποτέ αυτή την αγκαλιά.

Σ' αγαπώ με όλη μου την καρδιά! Ίσως είναι υπερβολή να το γράφω εδώ, ενώ σου το έχω πει τόσες φορές αλλά, αλλά θέλει μήπως κανείς να σκάσω αν δεν το πω? :P

Σας φιλώ γλυκά!

...απλώς Μονοτονία!

"Μονοτονία" Κωνσταντίνος Καβάφης

Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί...

Θα γίνουν τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι
η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν!

Μήνας περνά και φέρνει άλλο μήνα
Αυτά που έρχονται, κανείς εύκολα τα εικάζει,
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα...

και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει!

Αγαπώ Καβάφη!

Το συγκεκριμένο ποίημά του, έτυχε να το διαβάσω σε μια συνέντευξη ενός αγαπημένου μου ζωγράφου που του είχε αφιέρωμα.
Σαν να διάβασε τις σκέψεις μου. Στάθηκα να το κοιτάζω κάποια λεπτά. Να το αποστηθίσω. Να το κάνω δικό μου!

Ο,τι και να γράψω για να "συνοδέψω" αυτές τις στροφές, θα είναι λίγο. Κι είναι τόσο απλές.

Με πιάνει μια θλίψη. Ενώ μπορούμε να αλλάξουμε πολλά, η μονοτονία δεν παύει να υπάρχει ακόμα και τότε.

Προσπαθείς να γεμίσεις τη μέρα, το μήνα, τη ζωή σου με πράγματα που σου αρέσουν και σε κάνουν να νιώθεις ικανοποιημένος για τις στιγμές που πέρασαν και τελικά τι συμβαίνει;;;

καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει!!!

*Αφιερωμένο στον δημιουργικό μου φίλο Π.  ;)